Op zoek naar contrast in Beijing
Even kan Abel opgelucht adem halen; hij is er. Na weken overleggen op Skype, met een trage internetverbinding en Engels-met-accent, kan hij eindelijk aan de slag. Hij gaat een film maken met studenten van de Beijing Film Academy.
Maar de opluchting is van korte duur. Een gordijn van smog dat hem opwacht in de Chinese hoofdstad drukt hem op de feiten. Hij is in één van de drukste steden ter wereld en over twee weken moet er een film op tafel liggen. “Direct als je aankomt slippen je longen dicht. Het voelt alsof je constant aan het roken bent, heel heftig. Daarnaast is de stad gigantisch en liggen locaties en winkels ver van elkaar vandaan. Als je even een rolletje plakband wilt kopen sta je bovendien ook nog een kwartier af te dingen.”
Tijd voor een noedelsoepje is er dus niet. Hij moet locaties gaan scouten. “Op dag één, met een jetlag achterop de scooter dwars door Beijing. Dat was vrij bizar. Omdat het overleg vanuit Nederland zo moeizaam is gegaan wilde ik alle locaties eerst zelf bekijken. En daar bood gelijk het eerste cultuurverschil zich aan: smaak. De Chinezen houden van high-key, met lichtbakken en strakke witte muren. Ik ben best dromerig en speel graag met licht en achtergrond. Het geheel mag een beetje rommelig zijn. In Beijing heb je bijvoorbeeld de wijk Hutong, met kleine steegjes en veel Chinese cultuur. Overal hangen rode lampionnen en het licht is prachtig. Maar uiteindelijk heb ik slechts één mooi shot in de film kunnen krijgen. Zij willen gewoon Starbucks, zeg maar.”
Abel werkt al een tijdje samen met de studenten uit Beijing. Hij ontmoette ze een jaar eerder tijdens een uitwisseling tussen de Nederlandse Filmacademie en die in China. “Het zijn goede vrienden geworden. Een aantal hebben ook een semester aan de Filmacademie in Amsterdam gestudeerd. Toen zij me vroegen of ik met hun een nieuwe film wilde maken heb ik gelijk een ticket geboekt. Gewoon op eigen initiatief. Ik wil me zoveel mogelijk focussen op het buitenland. En China geeft zoveel sfeer en achtergrond. Ik hoop binnen een jaar nog eens terug te keren, zij het met een Nederlandse crew. Want wat voor mij opvalt is voor de Chinezen onzichtbaar. En juist dat contrast vind ik mooi; een Nederlander in China, of andersom. Zo werd ik uitgenodigd voor een verjaardag van een meisje dat ik niet kende. Blijkbaar wilde ze graag blanke jongens op haar feestje. De club die ze had afgehuurd stond vol met personeel. Er was zelfs iemand die me naar de wc escorteerde – en dan ook weer terug de zaal in. Iets dat voor rijke Chinezen normaal is maar voor ons totaal bizar. Mooie scene toch?”