Bobbie en haar Boys Next Door

Het is 1 juli 2016. Verhuisdag voor Bobbie. Ze verlaat haar stekje in Amsterdam-West – inclusief privacy en afwasmachine – om met vluchtelingen te gaan samenwonen. Een project van de gemeente waarin Bobbie samen met andere jongeren onderdeel wordt van hun integratie. Ze barst van de energie en wil graag helpen. Dat blijkt ingewikkelder dan gedacht. Ze stuit op veel cultuurverschillen en heftige verhalen vliegen haar om de oren. Vanuit haar krappe kamer besluit ze een documentaire te maken over haar nieuwe buren: The Boys Next Door.

'Ik wist niet dat de Nederlandse cultuur zo diepgeworteld in mij zit.'
Bobbie Fay Brandsen, Regie documentaire - lichting 2017

In de documentaire vertel je dat je geen moment hebt getwijfeld om dit te doen. Een nogal heftige ingreep in je leven. Waar haal je die drive vandaan?
“Ik wilde zelf iets doen in deze vluchtelingencrisis want ik voel een zekere verantwoordelijkheid. De oorlog vindt dan wel niet in Nederland plaats; die mensen hebben er evengoed niet voor gekozen om hier te komen. Wat me aanspreekt aan dit project is dat het heel concreet is. Je woont samen dus heb je veel kansen om te helpen.”

Een jongen uit Eritrea vertelt in je film over de grote verschillen tussen hem en Nederlanders. Hij komt zelfs tot de conclusie dat er überhaupt geen overeenkomsten zijn. Hoe zie jij dat?
“Toen ik in het complex ging wonen was ik overtuigd van gelijkheid. Ik was zelfs pissig op mijn vader vanwege zijn bezorgdheid. ‘Het zijn toch mensen uit allemaal andere culturen,’ zei hij. Stel je toch niet zo aan, dacht ik. Maar gedurende de tijd bieden zich toch hele grote, fundamentele verschillen aan. Ze kijken zo anders naar vrouwen en homoseksualiteit bestaat niet. In de film zie je ook hoe we samen gaan eten. Althans, zij hebben honger en verwachten dat ik, als vrouw, ga koken. Dat zijn wel gekke dingen. Maar ik loop ook vaak genoeg tegen mezelf aan. En dan vooral hoe ik met mijn blanke ogen naar de wereld kijk. Ik wist niet dat de Nederlandse cultuur zo diep geworteld in mij zit.”

Dat je het vertrouwen van de jongens hebt gewonnen blijkt wel in de film. Er zitten een aantal hele persoonlijke en gevoelige gesprekken in. Hoe zijn die tot stand gekomen?
“Omdat ik in het complex woon heb ik een erg goede band met hen kunnen opbouwen. We waren overigens al bevriend geraakt voordat het idee van de film tot stand is gekomen. Ik heb echt vanuit mijn hart gewerkt. En als filmmaker werkte dat in mijn voordeel. Neem de scene waarin ze hun familie proberen te bellen. De uren daarvoor zaten we met zijn allen op de bank naar Arabs Got Talent te kijken. Als vrienden. Een scene opnemen tussendoor gaat dan eigenlijk heel makkelijk. Ook een gevoelige, zoals het bellen naar familie. Dat is ook precies hoe ik documentaires wil maken. Vanuit mijn eigen belevingen. Ik wil geen geforceerde vriendschappen aangaan.” 

Je hebt zelf een prominente rol in de film. Waarom heb je daar voor gekozen?
“Er zijn al veel documentaires gemaakt over vluchtelingen. Inmiddels kent iedereen wel een aantal persoonlijke verhalen. Dat zijn vaak sterke en goeie portretten, maar de invalshoek is niet per se origineel. Omdat ik zelf in het complex woon vind ik het van toegevoegde waarde dat de kijker mij ook ziet. Wel een klein offer trouwens, want acht weken jezelf monteren is niet bepaald een pretje…”

Delen