Wanneer we cinematographer Lola Mooij en production designer Kathleen Hilbers via Zoom over hun afstudeerfilm spreken hebben ze nét de laatste edit bekeken. Tevreden, opgelucht, en vooral trots zijn ze op het eindresultaat, wat ze in de final edit nog wist te ontroeren. In de documentaire Waarom bleef je niet voor mij? blikken vijf kinderen tussen de 10 en 13 jaar terug op de reis die ze hebben afgelegd vanaf het moment dat ze hoorden dat hun vader zelfdoding heeft gepleegd. Allemaal vragen ze zich af: hoe kan ik zijn keuze los zien van ons, van mij? Een persoonlijk verhaal, omdat regisseur Milou Gevers haar eigen moeder ook verloor aan suïcide. Om de emoties en gedachten van kinderen die dit meemaken te vertalen naar beeld besloot ze stop-motionanimatie in te zetten. Als kijker maak je zo een reis langs verschillende plekken op de landkaart van deze onbekende wereld en passeer je plekken als de Waterval van Tranen, het Spiegelmeer, en het Boze Bos.  

Het zijn mini-hoofdstukken van 30 seconden, maar in die paar seconden zitten weken werk. Stop-motion is sowieso al behoorlijk arbeidsintensief natuurlijk, maar het was voor het hele team ook de eerste keer dat ze met deze techniek werkten. “We hebben vooral heel veel YouTube-tutorials gekeken vooraf,” vertelt Kathleen. Vanaf de eerste dag op de set moesten ze de rest in de praktijk zelf uitvinden. Dat werd uitproberen, nog meer uitproberen, en soms (vaak) helemaal opnieuw beginnen. Want in de tussentijd hebben zich er naar eigen zeggen best wel wat doemscenario’s voltrokken. Gelukkig kunnen Kathleen en Lola er inmiddels om lachen.  

Lola: “Ik kan me nog goed herinneren dat we op een draaidag zeven uur met één shot – een lastige, lange loopcyclus van het poppetje dat jullie gemaakt hadden – van vijf seconden bezig waren geweest. We waren halverwege, maar toen we de volgende dag terugkwamen in de studio bleek er iemand een heel klein tikje tegen een van de lampen te hebben gegeven, waardoor we helemaal opnieuw moesten beginnen. En dat was al de tweede keer dat we dat shot overnieuw moesten doen.”  

Kathleen: “Later ontdekten we dat elke keer als de camera klikte, de lens blijkbaar wat naar onder zakte, en dat door onze adem het zand een beetje verplaatste – waardoor alle shots ongelijk waren. Dat waren ook leuke momenten.”  

Lola: “Uiteindelijk lijmden we iedere dag alle camera’s, tafels, statieven en lampen vast totdat we het shot hadden. ‘Lijmcheck!’ werd ons vaste kreet op de set.”  

Maar hun enthousiasme voor het project zorgden ervoor dat ze goede moed hielden als het monnikenwerk in de studio even misliep. Voor zowel Kathleen als Lola was de urgentie achter dit verhaal de reden dat ze per se mee wilden meewerken aan de docu.  

Kathleen: “Bij de pitches sprak het verhaal van Milou ons meteen aan. Er was een hele duidelijke motivatie voelbaar: ze wilde een film maken die er niet was toen zij hem nodig had. Vaak zijn documentaires over zelfmoord voor kinderen of veels te kinderlijk, of juist veel te zwaar. Miou wilde iets daar tussenin maken, op een manier waar kinderen zelf iets aan hebben.”  

Lola: “Dat vond ik een heel mooi doel: een film maken die kinderen die zoiets heftigs hebben meegemaakt steun kon bieden. Door hun gedeelde emoties in thema’s en werelden uit te beelden, kunnen ze woorden vinden die ze anders misschien niet zo snel vinden. Milou kon met hen het gesprek aangaan omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Deze film kan hopelijk anderen de tools geven om dat ook te doen.”  

Een fijne bevestiging van deze relevantie kwam ook al voordat er gedraaid werd: tijdens NFF Talent Day won de docu ‘beste pitch’. Daar hoorde ook een vertoning in het Ketelhuis bij. “Met alle dappere kinderen die aan de docu meewerkten als eregasten,” aldus Kathleen en Lola.