• Monteren als onderzoeksmiddel, het zichtbaar of onzichtbaar maken
  Diana Toucedo [KK]

De visserij op volle zee is een gesloten en moeilijk toegankelijke industrie. In 2017 ging ik mee op een vissersboot in Patagonië, Argentinië, waar mijn vader op dat moment werkte. De zware werkomstandigheden en de totale isolatie op de open zee zorgen voor een unieke en vreemde tijdservaring.

Mijn huidige werk met het gefilmde materiaal gebruikt montage als een manier om onderzoek te doen naar tegenstrijdigheden, het zichtbaar maken, en hoe ideeën die in het materiaal aanwezig zijn, kunnen verschuiven. Door middel van een beeldtaal die het zichtbare en onzichtbare, het echte en het fictieve probeert te herschikken, stel ik vragen over hoe montage ons kan helpen de performativiteit van beelden beter te begrijpen.

Hoe bewegen de lichamen van de arbeiders zich in de beperkte ruimte van het schip, zodat ze meer worden dan alleen maar machines? Hoe denken ze, hoe uiten ze zich, en hoe worden ze zichtbaar binnen deze industriële structuur? Hoe kan montage hen helpen hun eigen geschiedenis te vertellen, als mensen met het recht om gezien en gehoord te worden? Hoe kan montage de wereld die het laat zien uitdagen, en zelfs vragen stellen over hoe we gewend zijn dingen waar te nemen? Hoe kan het een nieuwe realiteit laten zien die mogelijk tot verzet leidt? En hoe kan montage de kracht van verbeelding behouden?

Met inspiratie uit het werk van Jacques Rancière, Judith Butler en Silvia Federici, stel ik een mogelijke installatie voor, waarin ik mijn visuele, auditieve en theoretische onderzoek deel met deelnemers en hun feedback verzamel.

Bio:
Diana Toucedo, filmmaker en editor, beweegt zich tussen film en onderzoek. Haar werk is geselecteerd voor filmfestivals zoals de Berlinale, het San Sebastián International Film Festival, Visions du Réel, het Nara International Film Festival, São Paulo International Film Festival, FIDBA, Pesaro en DocLisboa. Diana heeft meer dan 28 speelfilms gemonteerd, die in première zijn gegaan en prijzen hebben gewonnen op IDFA, IFFR, Cannes Semaine de la Critique, en het Moscow International Film Festival. Ze heeft ook series gemonteerd voor Netflix, HBO en Movistar.

Diana combineert haar werk momenteel met lesgeven aan de Pompeu Fabra Universiteit (UPF) en is een vast lid van het kernteam van de Master of Film aan de Nederlandse Filmacademie. Ze doet ook een promotieonderzoek waarin ze onderzoekt hoe bewegende beelden omgaan met identiteiten, herinneringen, en sociale spanningen.

• Intuïtief filmmaken, waar begin je in hemelsnaam?
  Lionelisa Gerding [GS]

Op onze school leren we een sterk gestructureerde aanpak van filmmaken. Het is plotgedreven en elk detail moet zorgvuldig worden gepland. Met mijn onderzoek verken ik meer intuïtieve benaderingen van het filmmaakproces, met als doel een balans te vinden tussen causale en emotionele logica, terwijl ik toch effectief een verhaal vertel. Ik heb verschillende praktische experimenten uitgevoerd, variërend van een associatief interview met een actrice tot improvisatie-oefeningen op basis van haar antwoorden. Elk experiment vormde een stap richting het eindresultaat: een volledig uitgewerkte scène.

Bio:
Ik ben Lionelisa Gerding en ik ben een vierdejaars student scenario. In mijn schrijven experimenteer ik graag met genreconventies en onconventionele hoofdpersonen – het soort types waarvan de acties hoogst twijfelachtig kunnen zijn, maar juist daarom wil je niet wegkijken. Naast mijn Greenhouse-onderzoek co-schrijf ik een afstudeerfilm die de wereld van vrijwillige sekswerkers verkent, en werk ik als dramaturgisch adviseur aan een documentaire over een survivalistengroep in Zweden. In de toekomst hoop ik mijn eigen films te schrijven en te regisseren, en andere artistieke media te verkennen waarmee ik een verhaal kan vertellen, zoals beeldende kunst en theater.

• Yet The Memory Remains
  Maarten de Schutter [GS]

In maart 2023 begon ik met het archiveren van het leven van mijn moeder – ik wilde de betekenis van herinneringen onderzoeken, de manieren waarop ze werken en vernietigen. Dit archiveringsproces – het is nu meer dan tien jaar geleden dat mijn moeder overleed – is te complex en te verwarrend geweest om enige betekenisvolle inzichten te delen. Toch zal ik de verschillende vormen en texturen die een herinnering kan hebben delen, evenals de methoden die ik (zonder succes) heb geprobeerd om waarheid uit herinneringen te destilleren. Filmmaken kan de doden niet terugbrengen, zelfs niet als je in je methoden nauwgezet de ecologie van het geheugen volgt. Het beste wat het kan doen, is taxonomiseren. Ik weet het niet zeker.

Bio:
Maarten de Schutter (02-02-1999) studeerde in 2024 af aan de Filmacademie, met als specialisatie Regie Documentaire. Hij houdt van links georiënteerde cinema en is half Iraans. De films die hem raken zijn intuïtief en imperfect. Op dit moment werkt Maarten aan het project My Sweet Child, een visualisatie van de herinneringen aan zijn moeder, AIDS-activiste en feministisch antropologe Martine de Schutter (1965-2014).