Demian van der Wekken
Op welk project ben je het meest trots?
Ik denk mijn eindexamenfilm, De Pinpas. Dat was een ingewikkeld en leerzaam traject, zo raakte onze regisseur aan het begin van dit jaar overwerkt en moest ik samen met de producenten Noa en Rosalien niet alleen in korte tijd een nieuwe regisseur vinden maar ook een nieuw idee bedenken. Na veel sparren en enkele slapeloze nachten kwam ik met het idee voor De Pinpas en besloten we samen te gaan werken met regisseur Thijs Bouman. Uiteindelijk is er een film gekomen waar ik trots op ben, die dicht staat bij het soort films waar ik van hou en die ik later wil gaan schrijven; verhalen over kleine, alledaagse problemen met grote implicaties.
Waar haal je inspiratie uit?
Natuurlijk uit films en boeken. Ik hou van de Dardenne broers met hun scherpe oog voor details en oprechte karakters maar ook van de grote existentiële thema´s van bijvoorbeeld de Franse schrijver Albert Camus. Daarnaast haal ik enorm veel inspiratie uit de wereld om me heen. Voor de speelfilm die ik dit jaar heb geschreven over arbeidsmigranten in Nederland ben ik naar Brabant gegaan om een tijdje in het distributiecentrum van bol.com te werken. Het was een heftige tijd, de gesprekken met de mensen daar en de werkomstandigheden maakte me woedend maar bleken uiteindelijk ook een onuitputtelijke bron van inspiratie. Toen ik weer thuis was in mijn kamertje in Amsterdam wist ik één ding zeker, dit verhaal moet verteld worden.
Wat is je beste herinnering aan de filmacademie?
De gekke verhalen die uit de vingers van mijn klasgenoten kwamen de eerste maanden van school toen we onze creativiteit nog de vrije loop konden laten gaan en alleen elkaar hadden om te imponeren. Nee, ik ga jouw verhaal over pratende dinosaurussen nooit vergeten Gregory en hetzelfde geldt voor Ashanti´s donkere jazz cafe´s en die ene Romcom over Jezus die verliefd werd op een yoga instructeur van Caspar. De lijst gaat eindeloos door.
Wat was de grootste verrassing van de afgelopen vier jaar?
Toen ik aan de filmacademie begon was ik nog best jong. Ik heb heel wat domme fouten gemaakt en het was elke dag weer vallen en opstaan maar daar leer je van. Ik kan me nog goed herinneren dat ik vol goede moed aan mijn eerste dag op de filmacademie begon en er toen achter kwam dat ik mijn eigen naam fout had gespeld bij mijn inschrijving en er Demiam in plaats van Demian op mijn schoolpasje en schoolmail stond. Oops.
Wat zijn je toekomstplannen?
Ik hoop in de komende jaren zoveel mogelijk regisseurs en schrijvers te ontmoeten en nieuwe samenwerkingen aan te gaan, daarnaast wil ik graag verder met mijn hierboven genoemde speelfilm en kijk ik er erg naar uit om meer korte films te schrijven. Ik ben van het medium gaan houden dat in mijn ogen zoveel meer is dan alleen een opstapje naar langere films. De korte film dwingt je dichtbij de kern te komen van wat je wil vertellen, om dingen simpel te houden.