Lisette Vlassak

Wat is je beste herinnering aan de filmacademie?
Het introductiekamp dat voelde als een warm bad.  

Wat was de grootste verrassing van de afgelopen vier jaar?
M’n hele leven is een grote verrassing, maar wat mij erg verbaasde was, dat ik het werken met kids op set zo ontzettend leuk vind. Kinderen brengen zoveel nieuwe en verfrissende energie met zich mee. Ook hun eerlijkheid vind ik fantastisch! Met andere woorden, laat mij in de toekomst maar films met kids maken ;).

Op welk project ben je het meest trots?
Tijdens het eerste jaar van de academie kregen wij de opdracht om een fotoserie te maken in videovorm. Voor deze serie ben ik met een goede vriend naar IJsland gereisd. Op dit werk ben ik verreweg het meest trots.
In de jaren net voordat ik naar de Filmacademie ging werd het stempel borderline op mij gedrukt. Voor de mensen die dit verwarren met bipolaire stoornis of whatever, met borderline word je niet geboren, maar het heeft te maken met de gevoeligheid van jou als persoon en de hardheid van de maatschappij/opvoeding waar je moeilijk mee om kunt gaan. 
Bij mij kende mijn leven een lange tijd onwijs diepe dalen in combinatie met moodswings en ik vond het zelfs fijn om mij steeds slechter te gaan voelen. Ik wist gewoon echt niet wat ik met mijzelf aan moest in deze wereld. De therapieën die ik toen en nu nog steeds volg hebben me het vuur in mijzelf weer laten terugvinden. En het maken van de IJslandse fotoserie ‘Nothing in between’ heeft mij daar ook echt bij geholpen.
Iemand die in IJsland is geweest kent het, een zonovergoten dag kan plots omslaan in een storm of onweersbui, maar ook het landschap kan door zijn vulkaanuitbarstingen compleet andere vormen aannemen. Deze prachtige natuur liet mij inzien dat hoe intens sommige dingen ook kunnen aanvoelen er daardoor ook mooie dingen kunnen ontstaan. Wanneer ik ben afgestudeerd zal deze fotoserie online komen.

Welke wijze woorden hebben het meest indruk gemaakt?
‘Verloochen nooit je afkomst’ en ‘Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch’. Beide hebben te maken met waarom ik momenteel mijn afstudeerfilm COCON maak.
COCON gaat over het gegeven dat we moeten durven leren accepteren wie en hoe we zijn en ons leven niet laten leiden door hoe we ons zouden moeten gedragen. We hebben allemaal ongeschreven regels waar we aan moeten voldoen en als je anders bent val je bij je sociale omgeving en in de maatschappij vaak buiten de boot. Voor ons is deze film ook in een notendop welke verwachtingen de samenleving (familie, school, werk) aan je stelt. Waarom projecteren we steeds maar verwachtingen op andere mensen?
Als ik dit op mijzelf betrek. Rond mijn 12de kwam ik erachter dat ik op meisjes viel, maar dit heb ik pas op mijn 22ste durven vertellen. Ik voelde aan alles dat het niet paste in het beeld dat men van elkaar had in het dorp waar ik opgroeide en durfde daarom niet uit te komen voor wie ik eigenlijk echt was. Ik liet mijn leven bepalen door de mensen om mij heen. De omgeving had veel grip op mij, waardoor ik juist de grip op mijzelf verloor. Dat is dan ook de moraal van het verhaal. Dat je durft te leren accepteren wie je bent, ongeacht de meningen van je directe omgeving. Dat we ons leven niet moeten laten leiden door hoe we ons zouden moeten gedragen.

Wat is het leukste aan jouw vakgebied?
Het leukste aan het vakgebied regie vind ik toch wel het reizen. Dat je iedere keer weer op andere plekken terecht komt en steeds weer nieuwe unieke mensen mag ontmoeten en zij jou allemaal weer nieuwe inzichten geven.

Waar haal je inspiratie uit?
Ik haal inspiratie uit iedere dag. Gewoon door om mij heen te kijken en met mensen te praten over van alles en nog wat.
Op het gebied van makers in mijn vakgebied heb ik ook een lijstje. Een maker die ik erg adoreer om zijn werk is de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos, bekend van o.a. ‘The Favourite’, ‘The Lobster’ en ‘Dogtooth’. ‘Dogtooth’ was de eerste film die ik van hem zag en ik was compleet onder de indruk van de absurditeit van deze film. In ieder van zijn films schept Lanthimos door combinatie van dit absurdisme en realisme opzichzelfstaande nieuwe werelden. Alex van Warmerdam vind ik hierin ook helemaal fantastisch.

Wat is het eerste dat je gaat doen na je afstuderen?
In eerste instantie zal ik gewoon doorgaan op de weg waar ik nu op zit en dat is vol gaan voor mijn passie in het vertellen van fictieverhalen via het medium film. Verder wil ik mijn signatuur verder ontwikkelen en wil ik mij tijdens deze rit voornamelijk omringen met mensen die mij kunnen inspireren, waar ik energie van krijg en omgekeerd ik hen energie geef.
Door naast mijn studie altijd veel in het werkveld te hebben gewerkt weet ik wel dat ik niet zomaar alles meer zou willen maken of doen. Daarnaast wil ik zo snel mogelijk de fotografie oppakken. Ik wil namelijk al een lange tijd series van kijkplaten maken, waar je net als bij de fotografie van ‘Gregory Crewdson’ en de Nederlandse meester ‘Erwin Olaf’ van alles bij kan fantaseren.

Wat zijn je toekomstplannen?
Het streven is om binnen vijf jaar fictiefilms te maken met een breder bereik dan alleen maar Nederland. Waar ik erg naar opkijk zijn de prachtige werelden van de Pixar films. Zelf ben ik ook een maker die zich focust op het creëren van werelden. Een kijker moet zich naar mijn mening volledig kunnen onderdompelen, zonder dat hij of zij hieruit kan worden gehaald door elementen die niet binnen dit concept passen.
Een droom van mij zou dan ook zijn om zelf ooit een animatiefilm als ‘Inside out’ te kunnen bedenken. Dus een film waarbij zowel jong als oud zich volledig laat meevoeren in een wereld. Film is zo’n ontzettend bijzonder medium en heeft de kracht om mensen in een beleving mee te nemen. En bij animatie kun je als maker de wereld nog preciezer sturen en inrichten als in een fictiefilm met levende mensen.
Verder wil ik met mijn commerciële instelling meer aan de slag op het gebied van conceptontwikkeling en regie voor commercials en videoclips.