Maxime Baksteen

Wat is je beste herinnering aan de filmacademie? 
Misschien wel de kennismaking met andere schrijvers. De ontdekking niet de enige te zijn met schrijversambities en een brein vol ideeën die voor deze opleiding nutteloos leken. In de eerste paar studiejaren lazen we hardop elkaars werk in de lessen, doodeng, maar tegelijkertijd een goede manier om over je ‘plankenkoorts’ heen te komen als schrijver. Je kan pas aan je werk gaan schaven, als je het durft te delen. Het was fijn om op die manier kennis te maken met andermans werk en elkaar te zien groeien. Ik heb veel van mijn klasgenoten geleerd, op allerlei gebieden, zonder hen was de filmacademie niet zo leerzaam en vruchtbaar geweest. 

Wat was de grootste verrassing van de afgelopen vier jaar? 
Dit klinkt misschien gek, maar dat ik na vier jaar alleen maar meer van films, verhalen en het schrijven zelf ben gaan houden. Soms als je erachter komt hoe iets werkt, verliest het zijn charme en daarmee je interesse. Dat heb ik met het scenarioschrijven niet gehad. Het vak geeft me voldoening en daagt me uit. Het voelt alsof ik nog zoveel te leren en te ontdekken heb. 

Op welk project ben je het meest trots? 
Aangezien ik nooit kan kiezen, kies ik gewoon alles. Ik ben trots op alle afstudeerprojecten waaraan ik heb meegewerkt. De korte animatiefilm, omdat tot een dialoogloze vertelling van drie minuten komen moeilijker is dan het lijkt en dit ontzettend leerzaam was. Mijn eindexamenfilm vanwege de fijne samenwerking en het experiment met magisch realisme. En als laatste mijn speelfilmscenario, omdat voor het eerst iets schrijven van negentig minuten een overwinning is en ik trots ben op het eigen karakter van de film en hoe het mij als schrijver reflecteert. 

Welke wijze woorden hebben het meest indruk gemaakt? 
Niet zozeer woorden als wel het advies wat ik kreeg toen ik dacht een belangrijke deadline niet te gaan halen. Ik voelde me erg gestrest en was teleurgesteld in mezelf, wat het creatieve proces niet ten goede komt. Ik legde me erbij neer dat ik de deadline niet ging halen en gunde mezelf een dag rust - wat totaal tegen mijn natuur ingaat. En wat bleek? Die dag rust gaf me de creatieve ingeving en boost die ik nodig had om mijn project af te kunnen maken. Daarna was het nog keihard werken, maar zonder die dag lucht, had ik me verstikt in mijn eigen fanatisme. 

Wat is het leukste aan jouw vakgebied? 
Ik vind het heerlijk dat het een creatief vak is, maar tegelijkertijd voelt als noeste arbeid. Ik heb geleerd dat schrijven meters maken is, veel herschrijven en schrappen. Ieder nieuw project en lege bladzijde is eng en weer een soort strijd met je creatieve zelf. Althans voor mij. Maar als je eenmaal in het verhaal zit en het voelt alsof het verhaal zichzelf schrijft: dat is magisch. Daarnaast is het geweldig om wat op papier staat tot leven gewekt te zien worden. 

Waar haal je inspiratie uit?  
Van alles eigenlijk: een zin uit een boek, nieuwsartikelen, gesprekken met vrienden, opgevangen conversaties in de trein, ideeën die opeens opborrelen tijdens een wandeling. Onbewust sla je als schrijver denk ik veel op wat je later, al dan niet bewust, weer gebruikt. Als ik een idee krijg schrijf ik dit vaak op in mijn telefoon, om later weer te kunnen bekijken. Er dwarrelde denk ik altijd al verhaalideeën - hoe klein ook - door mijn hoofd. Toen wist ik echter niet wat ik ermee aan moest, maar nu heb ik een manier gevonden om deze ideeën nieuw leven in te blazen. 

Wat zijn je toekomstplannen? 
Ik hoop echt als (scenario) schrijver aan de slag te kunnen. Ik zou mezelf graag nog ontwikkelen als schrijver door nieuwe dingen, onderwerpen en genres uit te proberen. Zo zou ik graag wat meer geëngageerd en activistisch werk maken. Ook zou ik het leuk vinden me te verdiepen in het maken van kinder- en jeugdfilms en series. Daarnaast heb ik één ambitie al sinds mijn eigen kindertijd: een boek schrijven. Dus genoeg om nog te gaan ontdekken.