De blik van de geluidsman
Lennert Hunfeld studeerde in 2011 af aan de opleiding Sound design van de Filmacademie. Voor zijn eindexamen werkte hij mee aan de documentaire Destiny en de fictiefilms Geen weg terug en Het onopmerkelijke leven van Hans Boorman. ‘Doordat je als sound designer betrokken bent bij verschillende films tegelijk, zie je veel meer voorbijkomen dan bijvoorbeeld een regisseur.’
‘Gedurende de opleiding werk je in allerlei projecten samen met verschillende studenten van jouw lichting. De eerste drie jaar worden de crews samengesteld door de opleiding, maar voor de eindexamenfilms in het laatste jaar doen de studenten dat grotendeels zelf.
Je zoekt dan mensen op met dezelfde ambitie en dat zorgt ervoor dat iedereen alles geeft voor een goed resultaat. De crew van Destiny bestond uit vrijwel dezelfde mensen waarmee we ook onze derdejaarsdocumentaire hadden gemaakt, omdat die eerdere samenwerking goed was bevallen.
Bij Het onopmerkelijke leven van Hans Boorman was ik betrokken omdat een klasgenoot en goede vriend van mij verantwoordelijk was voor die film, en ook Geen weg terug hebben we gemaakt met een groep bevriende klasgenoten. Ook nu, na het afstuderen, werk ik nog altijd met mijn medestudenten. Je bouwt binnen de Filmacademie een uitgebreid netwerk op, waar je daarna ontzettend veel aan hebt.’
Diversiteit
‘Het fijne aan de Filmacademie is dat bijna alles wat je doet, in groepsverband gebeurt en iedereen goed gecoacht wordt. De studenten krijgen en geven ook goede feedback, zodat je het de volgende keer beter kunt doen. Bij Sound design in het bijzonder is het dan nog eens zo dat je altijd bij verschillende projecten tegelijk betrokken bent. Daardoor zie je veel meer voorbijkomen dan bijvoorbeeld een regisseur, die alleen bezig is met zijn eigen film. Die diversiteit vind ik heel interessant.
De verantwoordelijkheid voor het sound design is bijvoorbeeld heel anders bij een documentaire dan bij een fictiefilm, met name de voorspelbaarheid. Bij een fictiefilm ligt het verhaal van tevoren vast, terwijl je bij een documentaire nog maar moet afwachten hoe het gaat lopen. Het gevolg is dat je bij het maken van een documentaire voortdurend op je hoede moet zijn. Je hebt van tevoren natuurlijk wel ideeën waarop je probeert aan te sturen, maar je moet vaak op het moment zelf in actie komen, zonder dat weet waar je op uit gaat komen.’
Maatschappelijke onderwerpen
‘Ook bij Destiny liep het anders dan we hadden bedacht. In eerste instantie wilden we verschillende jongeren op een mbo-2 opleiding volgen, allen met hun eigen problemen. Dat was eigenlijk een beetje de goden verzoeken: tijdens het draaien haakte de een na de ander af. Pas later in het proces werd Cheryl, de tienermoeder van Destiny, de hoofdpersoon. Maar grappig genoeg is een van de eerste scènes die we hebben gedraaid, uiteindelijk vol in de film gekomen.
Ik vind het mooi om met behulp van film maatschappelijke onderwerpen, zoals schoolgaande tienermoeders, onder de aandacht te brengen. Sound design is daarbij een bijzonder vak, dat weliswaar technisch is, maar tegelijkertijd ook heel veel inhoud in de film brengt. Geluid stuurt immers emoties aan. Wat maakt bijvoorbeeld dat een kijker gaat huilen? Dat is vaak het geluid, maar wat dan precies, is moeilijk aan te geven. Emoties zijn lastig in woorden te vangen; dat maakt sound design een moeilijk, maar tegelijk ook prachtig vak.’